شادم که دگر دل نگراید سوی شادی

تا داد غمش را به سراپرده ی خویشم

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل

خون موج زد از بخت بدآورده ی خویشم

ای قافله ، بدرود،سفر خوش،به سلامت

من همسفر مرکب پی کرده ی خویشم

بینم چو به تاراج رود کوه زر از خلق

دل خوش نشود همچو گل از خرده ی خویشم

گویند که «امّید و چه نومید!»ندانند

من مرثیه گوی وطن مرده ی خویشم

مسکین چه کند حنظل اگر تلخ نگوید؟

پرورده ی این باغ، نه پرورده ی خویشم.

«مهدی اخوان ثالث»